Пра аўтарку:

Яна Санько — паэтка, даследчыца.
Карані ў Менску, галава ў Лундзе, сэрца ў Вільні. Фіналістка конкурса да стагоддзя Ларысы Геніюш. Удзельніца лабараторыі «Расцяжэнне».
Схадзіла ў ІТ і вярнулася да сацыяльнай антрапалогіі і пісьменніцтва, каб зразумець нешта пра салідарнасць, шматмоўе і праблематыку працы.

Калядны

паміж
пошукам словаў драбнейшых
каб прайшлі сіта цэнзуры

і буйных, каб чыталіся без акуляраў,
словаў любові
на мове халвы і кавы
мове пракладак, сурвэтак
і раздзетых цукерак

паміж
пералікам рэчаў, што (не) ўзялі з сабой
і тых, што даслалі ў акопы
ад імя пачуцця віны
ці ананімна
і асабліва тых, што на складзе для бежанцаў
шукае маці дваіх
пасля змены на мэблевым складзе
на ўскрайку чужога горада:
зімовы абутак
нешта святочнае
і фартух як у цырульніц

паміж
задушлівым адкуль
і няпэўным куды
раптам
млявая супрацоўніца міграцыі
згаджаецца прыняць няскладную гісторыю жыцця
на трох старонках
аформленую міма правілаў

але лямант зашыты ў радкі вішлістоў
не дае заўважыць раство

Paperwork

тры старонкі дзённіка

дзе я баюся што ракеты лятуць на вільню
а я не побач
і рушыцца дом рушыцца
і невідушчы сабака
шукае сховаў

не ўзялі ў міграцыі

копію пашпарта сабакі,

першыя фота яго на кардонцы
ля гастранома недзе ў Малінаўцы
i прыблізны падлік
колькі нам застаецца
да фота апошніх

не ўзялі ў міграцыі

як і здымак нас на станцыі Новае Жыццё

сонечны кастрычнік
ты схуднелы, толькі што са шпіталя
я хаваю за ўсмешкай боязь
і планую заўсёды быць побач калі
шнар ад дрэнажнай трубкі
ные на непагадзь

не ўзялі ў міграцыі

прагноз надвор'я

снегапады, адмены рэйсаў на перасадках
начлег у безыменным гатэлі
і вершы як купоны на бясплатную каву

не ўзялі

а маё абурэнне
чалавека што не чакала такога
абсмяялі ўва ўсіх дыяспарах
справядліва

гнеў мой сціплы

перакладзіце мемуары і вершы
пра чаканне і час у міграцыйным працэсе
на мову ўласнага досведу, зразумелую тым
хто загадалі не ведаць нашых імёнаў
у гэтым годзе

і перадайце з праклёнам

Груша

груша цвіла апошні год
апошнія дзесяць год,
мроячы
жнівеньскі ліпкі ад соку асфальт

дзівака-батаніка з пятага:
“гэта, дзеці, бэра масляністая”
і ад словаў салодка ў роце

ашалелую бабку з апошніх паверхаў
што сама ірве спелыя з вокнаў
а на сашку чый дзед дрэва садзіў
вылівае кіпень

маці што ідзе на гаўбец павесіць просціну
і спыняе крык
каб дзіця на тонкай галінцы не напужаць

хлапчукоў з Чачні, што нядоўга жылі ў другім
у супольных гульнях няма
а ў памяці ёсць
дакорам, пытаннем

лавачкі на дыванах з лушпіння семак
з гронкамі коляў, светаў, валераў
не дастаткова любімых каб дзяліцца
ужо не малых каб не зважаць на розніцу
але й не такіх вялікіх каб ісці ёй насустрач

груша цвіла апошні год
калі я далёка адбегла ад дому
не пачула гуканняў
і не змагла вярнуцца

не перадаць на птушыных пёрках
ці маршруткаю пры нагодзе
праз мяжу насенне не перакінуць
ямкі ад каранёў займае бетон і цэгла

раўнадушнай зялёнай вартаю
ціхуткі шэпт Грушаўкі
мроіць
як абароніць катлаванаў сваіх