«Букецік чамусьці занеслі ў пратакол» : мастачка Вікторыя Багдановіч пра «суткі», прыгажосць вясковых і гарадскіх жанчын, традыцыі і свабоду
Пра аўтарку:
Вікторыя Багдановіч – мастачка, выпускніца мастацкага каледжа ім. Ахрэмчыка, студэнтка бакалаўрскай праграмы ЕГУ «Візуальны дызайн», удзельніца міжнародных выставаў і мастацкіх рэзідэнцый. Працуе з аналагавай фатаграфіяй, інсталяцыяй, жывапісам, анімацыяй.
Вікторыя Багдановіч – мастачка, выпускніца мастацкага каледжа ім. Ахрэмчыка, студэнтка бакалаўрскай праграмы ЕГУ «Візуальны дызайн», удзельніца міжнародных выставаў і мастацкіх рэзідэнцый. Працуе з аналагавай фатаграфіяй, інсталяцыяй, жывапісам, анімацыяй.
«Паненкі»
Серыя малюнкаў прысвечаная беларускаму народнаму строю, багаццю яго колераў, узораў і ліній.
Малюнкі, зробленыя жоўтым, сінім, зяленым і чырвоным алоўкамі – своеасаблівы амаж чорна-белым фотаздымкам славутага беларускага этнографа Міхася Раманюка, чыей працай я захапляюся.
Малюнкі, зробленыя жоўтым, сінім, зяленым і чырвоным алоўкамі – своеасаблівы амаж чорна-белым фотаздымкам славутага беларускага этнографа Міхася Раманюка, чыей працай я захапляюся.
23.34
Гэтая серыя малюнкаў была створаная падчас зняволення па артыкуле 23.34.
Малюнкі зьявіліся дзякуючы жанчынам: маёй маці, якая перадала ў ІЧУ алоўкі, сяброўцы, якая падзялілася сваёй перадачкай з васковай крэйдай, а таксама ўсім сямнаццаці дзяўчатам-сукамерніцам, што спявалі, жартавалі і сушылі карункавую бялізну на металічных нарах.
Адзінай рэччу, якую мне дазволілі ўзяць з сабой у камеру, быў мой букецік, бо яго чамусьці занеслі ў пратакол. Васілёк – мая любімая кветка, якая да таго ж часта сустракаецца ў вершах знакамітага беларускага паэта, майго выпадковага аднафамільца.
Малюнкі зьявіліся дзякуючы жанчынам: маёй маці, якая перадала ў ІЧУ алоўкі, сяброўцы, якая падзялілася сваёй перадачкай з васковай крэйдай, а таксама ўсім сямнаццаці дзяўчатам-сукамерніцам, што спявалі, жартавалі і сушылі карункавую бялізну на металічных нарах.
Адзінай рэччу, якую мне дазволілі ўзяць з сабой у камеру, быў мой букецік, бо яго чамусьці занеслі ў пратакол. Васілёк – мая любімая кветка, якая да таго ж часта сустракаецца ў вершах знакамітага беларускага паэта, майго выпадковага аднафамільца.
Не ведаю, за што васількі любіў Максім Багдановіч, але я люблю за рэдкі колер (blue, blue, electric blue), сціплае красаванне і сімвалічнасць, звязаную з радзімай.
Я баялася, што кветкі завянуць з-за недахопу святла, але на трэці дзень бутоны пачалі распускацца. Так цудоўна, што ў нас у камеры былі кветкі і што я магла пра іх клапаціцца!
На чацвёрты дзень зняволення нас этапіравалі ў іншы горад. Пры дбайным надглядзе ў новай турме букет у мяне адабралі.
У апошні дзень майго зняволення да нас падсялілі новых дзяўчын.
Адна з іх сказала, што ў пакоі нагляду стаяць засохлыя васількі ў пластыкавай бутэльцы.
Я баялася, што кветкі завянуць з-за недахопу святла, але на трэці дзень бутоны пачалі распускацца. Так цудоўна, што ў нас у камеры былі кветкі і што я магла пра іх клапаціцца!
На чацвёрты дзень зняволення нас этапіравалі ў іншы горад. Пры дбайным надглядзе ў новай турме букет у мяне адабралі.
У апошні дзень майго зняволення да нас падсялілі новых дзяўчын.
Адна з іх сказала, што ў пакоі нагляду стаяць засохлыя васількі ў пластыкавай бутэльцы.
Супрацоўнік ІЧУ: Богданович... Какая символичная фамилия!
Я: (паварочваюся): Цвяток радзімы васілька!
Хтосьці: Лицом к стене!
Я: (паварочваюся): Цвяток радзімы васілька!
Хтосьці: Лицом к стене!
«Фiранкi»
Традыцыя – гэта заўжды сувязь паміж мінулым і цяперашнім.
Традыцыя накрываць тэлевізар вязанай карункавай сурвэткай нарадзілася у СССР, паспяхова перажыла яго развал і працягвае жыць у сённяшняй Беларусі, напрыклад, у хаце майго дзядулі.
Тэлевізар як найвялікшую матэрыяльную каштоўнасць з клопатам накрывалі, і гэта ўзводзіла тэхніку на ўзровень святога, алтарнага (невялікія тэлевізары нават усталёўваліся у куце пад столлю, дзе традыцыйна вісела ікона).
У сваей інсталяцыі я даводжу вобраз карункавай сурвэткі да абсурду. Гігантская, сюрэалістычная, яна указвае на недарэчнасць абагаўлення тэлевізара, якi для многiх застаецца галоўнай крынiцай iнфармацыi.
Традыцыя накрываць тэлевізар вязанай карункавай сурвэткай нарадзілася у СССР, паспяхова перажыла яго развал і працягвае жыць у сённяшняй Беларусі, напрыклад, у хаце майго дзядулі.
Тэлевізар як найвялікшую матэрыяльную каштоўнасць з клопатам накрывалі, і гэта ўзводзіла тэхніку на ўзровень святога, алтарнага (невялікія тэлевізары нават усталёўваліся у куце пад столлю, дзе традыцыйна вісела ікона).
У сваей інсталяцыі я даводжу вобраз карункавай сурвэткі да абсурду. Гігантская, сюрэалістычная, яна указвае на недарэчнасць абагаўлення тэлевізара, якi для многiх застаецца галоўнай крынiцай iнфармацыi.
Падчас вайны многія беларускія сем’і раскалоліся. Словы родных важаць менш за пачутыя з экрана.
Падчас сямейных спрэчак губляецца вера ў моц словаў.
Крэўныя родзічы не могуць зразумець адно аднаго нягледзячы на тое, што размаўляюць на адной мове.
Падчас сямейных спрэчак губляецца вера ў моц словаў.
Крэўныя родзічы не могуць зразумець адно аднаго нягледзячы на тое, што размаўляюць на адной мове.
Праект ставіць перад гледачамі пытанне пра тое, ці можа мастацтва абараніць родных нам людзей, уваскрасіць любоў, звязаць разарваныя ніці сямейных сувязяў.
Усе ячэйкі вязанай павуціны хаатычназлучаныя, all the pieces are unique, still they are like a one huge object. It’s fragile, it’s gentle, яна сцяякае, як хваля, а інфармацыя прасоваецца праз яе, like I’m trying to warn you, to protect you from this, to hide it from you. But I have no rights to make a Part of your life disappear, that’s why it’s half transparent, so you still can see what’s on the screen.
Усе ячэйкі вязанай павуціны хаатычназлучаныя, all the pieces are unique, still they are like a one huge object. It’s fragile, it’s gentle, яна сцяякае, як хваля, а інфармацыя прасоваецца праз яе, like I’m trying to warn you, to protect you from this, to hide it from you. But I have no rights to make a Part of your life disappear, that’s why it’s half transparent, so you still can see what’s on the screen.
