***
світальная плынь,
праліўшыся праз фіранкі,
абдавала цябе смарагдам:
шыя,
плечы,
лапаткі,
перапады шырэйшых мышц і храбта,
схіл паясніцы
з ледзь бачным ужо рэльефам рызінкі —
і я
нарэшце цябе пазнала:
паветра празрыстае,
і сонца
не мае ані захаду, ані ўсходу —
проста качаецца амаль па гарызонце,
і час
праз белыя ночы ды адсутнасць гадзіннікаў робіцца зусім умоўным і вымяраецца хіба што сном, а асабліва доўгі — смерцю.
і не дамы
вырастаюць з меліяраванай дрыгвы, але дрэвы —
праз хаты,
і жалезныя лодкі,
і праз бетон узлётных палос.
я гляджу на зялёныя плечы твае і
— нарэшце —
ведаю,
чаму абдымаць іх
заўсёды адчуваецца як вяртанне
дадому.