Аб аўтарке:

тося бабіналета (нар. 2000 у Мінске) — пісьменніца, драматургіня і паэтка. Навучалася на журфаку БДУ. Уздельнічала ў зіне "Перекладина", у драматургічнай лабараторыі "Открывачка-2020" і "Міжнароднай драматургічнай лабараторыі пры Цэнтры беларускай драматургіі-2023".

я нарадзілася тут
у краіне пад шэрым небам
гляджу на сонца якога няма
і нашу рабацінне на твары

у менску больш хмарных дзён чым у лондане
жыхары велікабрытаніі жартуюць
і кажуць што жывуць у татальнай шэрасці
а жыхары беларусі кажуць што менск – горад сонца
бо рэальнаць тут не ўлада
і шэрасць не прысуд

шэры – значыць памежны між белым і чорным
там дзе інь пераходзіць у янь
а дабро пераходзіць у зло

шэры не слепіць вочы
не дае апёкаў
і не замінае глядзець на архітэктуру

шэры твой любімы колер
але я
калі шчыра
яго ненавіджу

кажуць, што ўсіх рабых пацалавала сонейка
але зараз мяне цалуеш толькі ты
бо рэальнасць нам не ўлада
а надвор’е не прысуд

менск – гэта горад цябе

і шэры пачынае мне падабацца

беларускасць трэба шукаць.
ў дзіўных месцах, людзях і часах
унутры сябе
у кнігах і на губах сяброў
але дзе дакладна не ведаю
бо сама знаходжу яе выпадкова

як скарб

лета - час
калі чалавек
ператвараецца ў саляны крышталь
выказвае сваю прыналежнасць да гідрасферы
атрымлівае па патыліцы ад чырвонага гіганта
згадвае якога колеру неба
і як павінны выглядаць клумбы

восень - як выйсці з лазні ў снег і больш не заходзіць назад

зіма як смерць

а вясна - як бясконцая надзея, што пасля смерці яшчэ будзе жыццё

я чула
што зямля, насычаная крывёй
не квітнее.
адкуль жа парк чалюскінцаў?
няўжо не хапіла лімфы?
ці
паэтычная кроў настолькі моцная
што на ёй
усё расце у два разы лепш?
а можа дрэвы ўсмакталі ўсё жалеза
і зараз
можна пачуць

як яны
шапацяць імёны забітых
у такт варушэнням дзіцячай чыгункі
?

паэтка загінула
.
скінулася
і
расклалася на вершы.