Я ўспамінаю, як прыходзіла да цябе раніцай.


Нам абедзвюм па чатырнаццаць. Ты ўключаеш «Інтэрстэлар», і я лажуся ў ямачку канапы паміж тваім маленькім целам і сценкай з шурпатымі шпалерамі. Бывае, мне падаецца, што я выдумала гэты час, выдумала тое, якімі ціхімі і абсалютна вакуумнымі былі гэтыя раніцы. Цяпер я адчуваю патрэбу толькі маўчаць ці прыгадваць ямачку тваей канапы. Звычайна такая блізкасць іншага чалавека мяне пужала, — я спала ў ложку толькі з сястрой і мамай — але ты была чымсьці марфалагічна іншым (іншай). Мне падабалася, наколькі блізка мы можам быць, — адлегласць у адну фалангу мизинчыка — і не зліпацца ў адно. Маленькая костка ў горле шаптала, што мы «лядоўня і магніт».
Да.

Перад тым, як апрануць шкарпэткі, я намагаюся стрэсці пыл. Мая рука праходзіцца па ступні хуткім рухам, ачышчае перыметр скуры. Пыл ляціць на дрэва падлогі маленькімі катышкамі, шэрымі і нязграбнымі. Няёмкімі. Я нахіляюся, адной далонькай раблю коўшык, а другой цярпліва перакладаю ў яго катышкі з падлогі. Можа, калі б я тады распавяла табе пра коўшык і катышкі, ты б нават дазволіла мне сцерці такі пыл з тваёй ступні. А можа і не. У любым выпадку, ты абдымаеш мяне на развітанне, а я зачыняю за сабой дзверы. Твой сабака можа ўцячы.

Я не сумую ад таго, што мы больш не зносімся — проста ты яшчэ падпісаная на мяне, і я баюся, што калі раскажу пра гэты тэкст, ты яго прачытаеш. Мне сніцца, што мы коламі бегаем па школьнай спартыўнай зале, а потым выгульваем сабаку ў тваім вузкім двары. Тут храналогія ламаецца, таму што я прачынаюся ў цяперашнім часе ад грукату і «бляць», а калі засыпаю зноў, то падлучаюся не да таго месца. Але галоўнае ў маім сне тое, што ты ніколі на мяне не глядзіш. Мабыць, сон з’явіўся, каб я смела пісала тэкст — гэта знак, што ты на яго не адкажаш. Мне страшна.

Часам мы гулялі ў Sims 4 і глядзелі, як твой сабака трахае падушку. Потым мы вялі яго на вуліцу. Потым вярталіся і зноў гулялі ў Sims. Каля адзінаццатай раніцы ты карміла мяне чымсьці з лядоўні (костка зноў падказвае: «лядоўня і магніт»), у якім заўсёды было віно. Ты налівала нам некалькі глыткоў. Дно вялікіх чайных кубкаў з лагатыпамі малазнаёмых кампаній павольна запаўнялася, мы пілі і зноў гулялі. Я не памятаю амаль нічога з нашых заняткаў у цябе дома, акрамя Sims і назірання за сабакам. Магчыма, гэта правільна.

Зноў думаю пра катышкі са ступняў, якія я счышчаю перад тым, як залезці ў абутак. Але я стомленая, мне цяжка ўтрымліваць ўвагу, і я адпускаю гэтую думку. Я амаль нічога пра цябе не памятаю. Гэта не тая «непамяць», калі ўспаміны глушацца, хаваюцца ад маіх сонных, амаль сляпых вачэй. Наадварот — гэта поўная немагчымасць, разбурэнне пясочнай дамбы, раскол зубамі косткі, толькі каб знайсці ўсярэдзіне паражніну з паветрам. Гэта капітальны рэмонт дома, у якім ты жыла. З-за таго, што мы зараз не маем зносін, яшчэ цяжэй: я прымушаю сябе фабрыкаваць тое, што мы рабілі разам, прапускаць сябе праз мелкае харчовае сіта. На гэтым месцы раней быў мокры абадочак ад кубачка. Я для цябе мокры абадочак ад кубачка.

Я ўпершыню пішу тэкст пра цябе, але не для цябе. Калі я толькі пачынала запісваць тое, што прыходзіць у галаву, ты рэпосціла мае допісы на сваю старонку. Я любіла чытаць твае каментары. Гэта стала кругаваротам: я пісала проста для таго, каб ты адказвала мне. Зараз я бы напісала для цябе пра катышкі. Пра костку ў маім горле, якая выскрэбвае сваёй унутранай паражнінай рэчы, якія я не хачу чуць. Катышкі з падлогі прыбраць не так проста. А быць мяккай, быць тваёй — значыць быць гэтымі тупымі катышкамі, што страсаюцца з ног.

Ведаеш, у паралельным сусвеце, дзе бяздомныя сабакі маюць пяшчотных гаспадароў, дзе крышачкі банак смятаны ніколі не прарываюцца пасярэдзіне, дзе ў сакавітых яблыкаў няма слізкіх костак, дзе налеплены на сцяну фотаздымак ніколі не злятае ноччу на падлогу, дзе я сустракаю свайго бацьку, калі ён яшчэ дзіцёнак, і мякка глажу яго па галаве, дзе слёзы ніколі не закатваюцца ў вуха, калі ляжыш на баку, — у нейкім такім сусвеце мы з усіх шматлікіх бясконцасцяў і варыяцый «нас» абіраем самую простую.

Мы ляжым на тваёй канапе зусім блізка, і я адчуваю твае дыханне цёплай кропелькай на плячы. Мы маўчым і па гуках разумеем, чым заняты сабака.